88. List

Delikatny dotyk muskał jego dłoń, wywołując lekkie  łaskotki. Choć nie był wstanie wykonać marnego ruchu.  Od pewnego czasu błądził w otchłani ciemności, biegając niczym zagubiony  w labiryncie człowiek. Jednakże stąd nie ma ucieczki, nie można uciec przed własnym wnętrzem. Powieki niewidzialnie drżały, a nieznośny ból dotykał każdej części ciała. Wydał z siebie zduszony jęk, ukazując zielone tęczówki po ciężkiej walce ze samym sobą. Gdzie był? Dlaczego jeszcze żył?
- Braciszek! - Usłyszał cieniutki głosik liliowowłosej dziewczynki. Odwrócił głowę w jej stronę, widząc jak przykłada swoją dłoń do jego. Brązowe tęczówki wpatrywały się w niego z radością i troską, a równocześnie pewnym bólem. Wciąż czuł metaliczny posmak krwi w ustach, wciąż widział przed sobą szkarłat wywołujący cierpienie.
Zacisnął ostrożnie dłoń na rączce Midori, wyginając usta w niewidzialnym uśmiechu. Jego serce zalała fala ciepła na widok bliskiej sobie osoby.
- Hej mała. - Wyszeptał ochryple próbując przypomnieć sobie ostatnie wydarzenia.  To wszystko było jak koszmar. Jednakże ból, pieczenie, krew, rany - to wszystko wciąż okala to zmarnowane ciało. 
Ostrożnym ruchem położył rękę na główce Midori, mierzwiąc długie włosy. Jak długo przy nim siedziała? Czy to wszystko było fikcją czy realią? Nad kruchą psychiką panował nieznośny obłęd. Wszystko zlewało się w jedną nieetyczną całość.
Dźwięk upadającego plastiku i rozlewanej wody. Już po chwili obok niego siedziała rozweselona Elie. Jakby dziękowała, że się obudził. Zupełnie jak Lucy, kiedy wybudził się z sześciomiesięcznej śpiączki. Nie było go tyle czasu, przespał pół roku. Teraz ten świat stał się czymś zupełnie nowym. 
- Cześć. Sory, że wpadam bez zapowiedzi. - Oznajmił żartobliwie.
- Byłeś nieprzytomny dwa dni. Kto ci to zrobił? - Zapytała zmartwiona wpatrując się w obandażowaną twarz Dragneela. Powoli usiadł, rozglądając się po pamiętnym pokoju Hany. Pamiętał jedynie ból, krew oraz ostrze zadające mu piekące aż do teraz rany.
- Właściwie to skąd się tu wziąłem? - Zapytał unosząc ciało do pozycji siedzącej. 
- Igneel. - Odparła krótko, nie myśląc nad konsekwencjami wypowiedzenia tego imienia. Salamander, nie zważając na swój stan,wyskoczył z łóżka jak poparzony, chcąc zbiec na dół. - Uważaj bo się...za późno.
Chłopak poślizgnął się na mokrej podłodze, lądując tyłkiem w misce. Niestety Elie zostawiła drzwi otwarte, a pokój znajdował się na piętrze. Salamander niczym na sankach, zjechał po schodach, po drodze podcinając nogi Igneela, który zmierzał do pokoju. Ostatecznie oboje runęli z hukiem na podłogę.
- Niedobrze mi. - Wyjąkał różowowłosy zasłaniając usta ręką. Według Natsu miska to także środek transportu. Żaden z nich nie potrafił teraz odróżnić gdzie znajduję się góra, a gdzie dół.
- Natsu widzę, że się obudziłeś. - Oznajmił czerwonowłosy wciąż czując jak kręci mu się w głowie. Pomijając fakt, iż był przygnieciony niewielkim ciężarem swojego syna.
- Nie byłbym tego taki pewien. - Odparł masując tył głowy. Powoli wstał, opierając się o najbliższą ścianę.
- Natsu nic ci nie jest?! - Wykrzyczała Yochi wychylając się z pokoju, z którego dopiero co wyjechał Dragneel.
- Dzięki za troskę. - Czerwonowłosy stanął na nogi, otrzepując ubrania z kurzu. Mierzył różowowłosego zatroskanym wzrokiem. Nie takiego go zapamiętał - wychudzony, mizerny, kruchy. Niepewnie położył dłoń na rozczochranych włosach chłopaka, ostrożnie go obejmując.
- Co ty wyprawiasz? - Nim zdążył powiedzieć kolejne słowo, do jego uszu dotarło ciche szlochanie. Czy ten potężny Igneel płakał? Słowa były zbędnym gestem w tej chwili. Może tego właśnie potrzebował Król Ognia - poczuć się jak zwyczajny człowiek - okazać skruszone emocje i słabość, jaką był jego jedyny syn. Przyjemne ciepło biło od ciała czerwonowłosego, rozgrzewając Salamandra. Zamknął na chwilę oczy, zapominając o dotkliwym bólu, szczególnie odczuwalnym na twarzy. Gdyby mógł, po prostu pogrążyłby się w głębokim i bezkresnym śnie. Jego świat popadł w ruinę wraz z odejściem Lucy.

*  *  *

- Gdzie Natsu i Lucy? - Zapytała zdziwiona Erza rozglądając się po gildii. Jednakże nigdzie nie odnajdowała dwójki magów. Wszyscy doskonale wiedzieli, że ostatnimi czasy w ogóle się między nimi nie układało.
- Nie mam pojęcia. Nie widziałam ich od kilku dni. Wygląda na to, że ich dom też jest pusty. - Odparła zaniepokojona Mirajane podając Scarlet szklankę z napojem. Przymrużyła delikatnie powieki, zastanawiając się gdzie mogą być.
- Wyjechali. - Oznajmił wszystkim Fraud stojąc przy tablicy ze zleceniami.
- Razem? Pogodzili się w końcu? - Głos Levy zabarwił się nadzieją.
- Nie. To koniec. - Schował dłonie w kieszeniach, spuszczając wzrok. Wyglądał, jakby posmutniał z powodu tej wiadomości. Jednak, dlaczego miałby to robić?
- Ale jak to?
- Tak to jest, jak udaję się kogoś innego. - Wytłumaczył krótko, poprawiając rozluźniający się kucyk. Nigdy nie popierał metod jakimi kieruje się Salamander, jednakże nie jest w stanie ich zmienić. Coś sprawia, że rozumie tego zagubionego chłopaka. Chce mu pomóc, a równocześnie to odrzuca. Dlaczego? Odpowiedź jest prosta, ponieważ nie chce pozostać sam w tej chorej sytuacji.  
- Kogo niby Natsu udaje? Co ty o nim możesz wiedzieć? - Zadawał pytania oburzony Laxus, krzyżując ręce na piersi. Jego szaro-niebieskie tęczówki mierzyły wzrokiem Grzesznika pamiętając wszelakie krzywdy, jakie wyrządził ich gildii. Choć sam nie pozostawał bez winy, to czuł pewną odrazę i odrzucenie względem Frauda. Coś zmieniło tą twarz ostatnimi czasy, drwiący uśmiech znikł, zaś czerwono-krwiste oczy wyrażały znajomy ból.
- Na pewno więcej niż ty. - Skomentował czując napięcie między magami. Dzieliły ich marne dwa metry, a wrogość jaką odczuwali sprawiała iż powietrze gęstniało.
- Więc słuchamy. Może nam wytłumaczysz kim jest Natsu. - Na dźwięk tych słów zacisnął usta w wąską linię, a jego grzeszną duszą szarpnęło zapomniane uczucie. Moment, kiedy Dragneel pożegnał się z nimi, pozwalając by rzewne łzy spływały po kościach policzkowych. Po raz pierwszy i ostatni, ukorzył się przed nimi. 
- Widocznie wam nie ufa, skoro woli się ukrywać. - Odpowiedział dumnie zadzierając podbródek. Jednakże nie potrafił się uśmiechnąć. Znając całą prawdę, zdał sobie sprawę z tego kim jest i jakie błędy popełnił.  
- To niby jak mamy się dowiedzieć? - Zapytała zmartwiona Lisanna. Zabolało ją to wyznanie, myślała że Natsu jako jej przyjaciel pozwolił by poznała go choć w połowie. Jednakże otworzył się przed nią raz, cała reszta pozostaje zwyczajnym kłamstwem. 
- Scenariusz kiedyś się skończy. - Doskonale znał porównania jakich używał Natsu, koniec końców sam tkwi w podobnej grze. Różni ich jedna rzecz. Podczas gdy Salamander wciąż ma szansę wygrać, on przegrał zyskując wieczność. 

*  *  *

Natsu siedział w kuchni huśtając się na krześle, zaś  Igneel stał po drugiej stronie pomagając Elie w przyszykowaniu obiadu. 
- Czujesz się lepiej? - Zapytała brązowowłosa wycierając mokre dłonie. Mimo bólu na połowie twarzy, nie czuł się najgorzej. Przez sześć miesięcy miał dosyć czasu, by odpocząć i zapomnieć o istnieniu tego świata. Musiał ponownie się odnaleźć. 
- Ta. - Wyszeptał patrząc na swoją zabandażowaną dłoń, która niegdyś dotykała delikatnego ciała Lucy, wplątywała się w miękkie włosy i potrafiła dla niej zatrzymać miecz. Jednakże teraz to wszystko jest jedynie zarówno bolesnym jak i przyjemnym wspomnieniem. Wciąż czuł napływające do oczu łzy, ledwo powstrzymując je przed zwilżeniem policzków. Prawda jest taka, że już nie ma po czym płakać. Doskonale zdawał sobie sprawę, że kiedyś nastanie koniec. Zacisnął dłoń w pięść, układając usta w wąską linię. 
Na tym świecie zrobił wszystko co musiał, wypełnił swoją misję, więc mógł spokojnie zniknąć. Od pewnego momentu istniał jedynie dla niej. Więc dlaczego nie może rozpłynąć się w powietrzu? Jaki błąd popełnił? Może fakt, iż czuł ból, dotyk oznaczał że on wciąż istnieje, że wciąż jest żywy.  
- Jedz, bo jesteś wychudzony. - Oznajmiła z uśmiechem Elie, kładąc talerz z jedzeniem przed Salamandrem. Spojrzał na to znudzonym wzrokiem, przypominając sobie moment wybudzenia ze śpiączki. Kiedy podszedł do Lucy, by ją pocieszyć. Łzy szczęścia, uśmiech, radość - te uczucia zabarwiały jej czekoladowe tęczówki. Walczył dla niej, pozwolił by Lord Dragneel pochłonął cząstkę jego duszy w zamian za życie. Wszystko co robił było dla Lucy. 
- Robiłeś to dla niej czy dla siebie? - Obok niego stała zasmucona Fumiki. Stan Dragneela w jakim się znajdował na umyśle i ciele sprawiał stanowczo za wiele bólu. Spojrzał na nią pytającym wzrokiem oczekując dalszej części wypowiedzi. - Każda rana sprawia, iż jej serce cierpi. Wybacz, że ci to powiem, ale jesteś egoistą Natsu-kun. - To była niezaprzeczalna prawda. Robił to z myślą o sobie.

*  *  *

- E? A ty znowu czytasz? Nie nudzi ci się to? - Zapytał Gajeel krzyżując ręce na piersi. Na sam dźwięk tego pytania Levy nadęła policzki, próbują całkowicie zagłębić się w lekturze, jednak obecność Redfoxa w pewnym sensie jej to uniemożliwiała. - Mała nie ignoruj mnie. - Dodał.
- Nie jestem mała! - Zaprotestowała sprawiając, że ich twarze dzieliły marne centymetry, przez co nabrała słodkich rumieńców. Szybko wróciła do poprzedniej czynności starając się ignorować czarnowłosego natręta, który przyprawiał ją o szybsze bicie serca, lekkie podenerwowanie emocjonalne i przyjemne ciepło rozlewające się po drobnym ciele. - I dlaczego wciąż się czepiasz o moją edukację? 
- Bo przez tą twoją makulaturę nie mogę zrobić tego co chce. - Czyżby usłyszała drżenie jego słodkiego ale i gorzkiego głosu? 
- To znaczy?
Nim zdążyła zareagować zabrał jej książkę sprzed nosa i wpił w słodkie, małe usta. Miał dość, musiał wyładować swoje emocje, w trochę inny sposób niż zazwyczaj. Zdziwiona odwzajemniła czyn czując się jak w niebie, w końcu dostała to na co czekała.
Otrzymała od niego bardzo przyjemną niespodziankę.

*  *  *

Lucy siedziała przy stoliku, gdzie delikatny płomień świecy oświetlał drobną posturę. Blond włosy spływały luźno po plecach, zaś czekoladowe tęczówki wyczytywały pisane słowa. Kruczoczarny atrament układał się w kaligrafowane litery tworząc spójny tekst. Kruche dłonie muskały artystycznie postarzałą kartkę, wypisując swe uczucia. 
- Panienko Lucy, potrzeba czegoś? - Zapytała jedna ze służących, po cichu wchodząc do sporych rozmiarów pokoju. Heartfilia uśmiechnęła się delikatnie, przerywając czynność na parę chwil. 
Wróciła do domu, tu gdzie się urodziła, gdzie dorastała, skąd uciekła. To pogmatwane i zwariowane, jednakże nie ma innego miejsca powrotu. Choć jej prawdziwy dom jest przy boku Natsu, to jedynie puste słowa przeszłości. Rozstanie do teraz sprawiało ogromną udrękę, zaś słowa które wykrzyczeli sobie prosto w twarze były po stokroć gorsze niż cięcie mieczem. Mimo wszystko wciąż nie potrafiła o nim zapomnieć. Minął miesiąc od ich rozłąki.
Pamięta zielone tęczówki wpatrujące się w nią jak jeden z cudów świata, rozgrzane do słodkości usta pieszczące jasną cerę, silne dłonie obejmujące ją delikatnym gestem, zwierzęce kły kochające się w nią wgryzać, i oczywiście donośne bicie gorącego serca. Kochała przykładać ucho do jego umięśnionej klatki piersiowej i wysłuchiwać ukochanego rytmu. Był jej muzyką, przy której tańczyła i usypiała nocą. 
Od miesiąca była jak pusta lalka, wyprana ze wszelkich emocji. Od tamtego momentu jej dotychczasowy świat popadł w zimne ruiny. Wciąż daży go tym uczuciem, więc czemu pozwoliła na odejście? 
- Nie, dziękuję. Wszystko mam. - Odparła zciszonym tonem, wymuszając smutny uśmiech. Służąca kiwnęła delikatnie głową, znikając za drewnianymi drzwiami. Magini powróciła do pisania , nie mogąc zapomnieć o ostatnich słowach Dragneela.
Napisała ostatnie słowa, przeglądając twór. Niepewnie schowała kartkę do koperty, zaklejając pieczęcią. Pióro wrzuciła do atramentu, a sama wstała opuszczając pomieszczenie. Ile razy już zbierała się do napisania tego listu? Ile kartek wyrzuciła? Ile tuszu zużyła? Przestała liczyć, strach nie może przejąć nad nią kontroli. Kocha go, nie zostawi samego i pozwoli by otworzył się przed światem. Ona zna prawdziwego Natsu i tego właśnie pokochała. 
Zarzuciła na ramiona płaszcz, a nogi przyozdobiły czarne kozaki. 
- Wychodzisz gdzieś, panienko Lucy? - Zapytała służąca.
- Proszę, mów do mnie Lucy i tak. Muszę coś naprawić. - Odparła z uśmiechem opuszczając budynek. Pośpiesznym krokiem zmierzała w stronę magicznej poczty, bo tylko w ten sposób mogła posłać wiadomość do Natsu. Lubiła jesień, której kolory płonęły ognistymi barwami. Krwista czerwień, ciepły pomarańcz oraz złocista żółć. Pomimo, iż jesień jest porą chłodną, ona czuła ogarniające ją ciepło. Jednak jej ulubioną porą roku jest lato.

*  *  *

Drogi Natsu,
Pewnie zastanawiasz się, czemu piszę? Czuję, że to, co było między nami i nagle się skończyło, potrzebuje wyjaśnienia i wymaga komentarza. Na początku chciałabym się dowiedzieć, jak sobie radzisz? Elie opiekuje się Tobą? Mam taką nadzieję. Nie widzieliśmy się i nie rozmawialiśmy ze sobą bardzo długi czas. Wierz mi lub nie, ale martwię się o Ciebie i wciąż ciepło wspominam, mimo dojmującej pustki i ogromnego bólu w sercu. Czy uważasz, że powinniśmy sobie wyjaśnić parę spraw? Chcę Cię przeprosić. Sama nie wiem, czy za to, że się spotkaliśmy, czy za to, że wciąż Cię kocham i tęsknie, czy też może za to, że na Ciebie nakrzyczałam w czasie ostatniego spotkania. Wiesz co jest z mojej strony nowym doświadczeniem? Zawsze pisałam listy do mamy, tym razem układam treść z myślą o tobie. Wiele razy wahałam się jakie tematy mam poruszyć, o czym mogę, o czym nie warto wspominać. Teraz wiem co pragnę ci powiedzieć od zawsze. Wiesz kogo poznałam w Magnolii, kogo pokochałam, na kogo wpadłam tuż po opuszczeniu domu? Wiesz z kim przeżyłam najwspanialsze przygody? Z Natsu Dragneelem, napalonym, pełnym życia, rozbawionym Smoczym Zabójcą. Jesteś nim? Wydawało mi się, że Cię znam, ale widać grubo się myliłam. Te kilka rys w Twoim murze obronnym, było niczym. Nie udało mi się dotrzeć do Ciebie w pełni. Chociaż tak bardzo tego chciałam, nie pozwoliłeś mi. Po co zbudowałeś wokół siebie tą grubą ścianę? Przed czym się kryjesz? Czego się boisz? Pozwól mi poznać siebie, pozwól nam wieść szczęśliwe życie. Jeśli jesteś tym którego kocham, nigdy w Ciebie nie zwątpię. Ale sam odpowiedz sobie na to zasadnicze pytanie. Jesteś Natsu Dragneel? Nie twórz iluzji, bądź sobą.

Jego dłonie niespokojnie drżały zgniatając list, a łzy ledwie powstrzymywały się przed wypłynięciem. Każde słowo wywoływało u niego napływ uczuć, których nigdy nie doświadczył. Zaczesał włosy w tył, zaciskając mocniej zęby. Dlaczego to zrobiła? Dlaczego ruszyła w nim te pieprzone emocje? Położył kartkę na blacie i załkał niesłyszalnie, zasłaniając usta dłonią. Bandaże na twarzy zawilgły  przez słone łzy, nawilżając gołą skórę. 
- Natsu...Coś się stało? - Do pokoju wtargnął Igneel nie nauczony sztuki pukania. Dragneel zastygł w miejscu, wciąż siedząc plecami do ojca. Nie może pokazać mu łez słabości i tęsknoty za uczuciem. Co on wtedy o nim pomyśli?
- Nie nauczyli cię pukać?! Co chcesz? - Zapytał na początku głośniejszym tonem, by po chwili go ściszyć. Niewidzialnie otarł łzy, wciąż nie mając odwagi by ukazać swą twarz czerwonowłosemu. Zasłonił list pobliską książką, czując jak ciepła dłoń ojca spoczywa na jego ramieniu. Przerażała go ta kruchość i bezsilność. 
- W lesie miałem pukać? No chyba, że w skały. - Odparł zirytowany głukowatym zachowaniem syna. Jednakże dostrzegał ból jaki mu teraz towarzyszył. Mimo wszystko jest jego ojcem, łączą ich więzi krwi i magia. - Natsu jeśli coś się stało...
- Nic się nie stało! Nie potrzebuję niczyjej opieki... - Igneel położył ręke na głowie różowowłosego, przymrużając powieki. Zielone tęczówki przybrały odcień bólu, chęci pomocy i troski. Ciemna zieleń nie różniła zupełnie niczym. Ich oczy były w każdym calu identyczne, co wprawiało w mylne przemyślenia. Czy ojciec i syn mogą być aż tak podobni?
- Nie zawsze trzeba wygrywać, twoja siła to uczucia, dlatego nie próbuj się ich wyzbyć. - Dlaczego skierował ku niemu takie słowa? Dragneel na dźwięk równie łagodnego i szorstkiego głosu opiekuna. Czy przed nim też nigdy nie ucieknie?  Nie będzie w stanie grać kogoś innego niż jest? - Nie okłamiesz swojego ojca, nie muszę widzieć twojej twarzy by dojrzeć łzy. Nie odwracaj się do mnie jeśli nie chcesz, ale nigdy mnie nie okłamuj. 
- Ty mnie okłamywałeś przez całe moje życie!
- Nie popełnij równie głupiego błędu co ja, którego nigdy sobie nie wybaczysz. - Po czym wyszedł zostawiając Natsu samego z pogmatwanymi myślami. Drżącą dłonią sięgnął po list otrzymany od Lucy, przejrzał go po raz kolejny wyciągając czystą kartkę. Problem w tym, że nigdy nie pisał listu, więc nawet nie wiedział jak zacząć.

*

Kolejna papierowa kulka poleciała wgłąb pokoju, a on sam powoli wychodził z siebie. 

- Braciszku, co robisz? - Zapytała rozbawiona Midori podchodząc do Dragneela, który poprawił rozluźniony kucyk. Wypuścił powoli powietrze z ust.

- Próbuję napisać list. - Wytłumaczył rozpoczynając nowe słowo. Pismo Lucy było piękne, dokładne zaś jego ledwo czytelne. Bawił się nerwowo długopisem w długich palcach, rozmyślając nad pierwszym zwrotem.

- Odpowiedz na pytanka! - Powiadomiła dziewczynka wskazując palcem na tekst. Jego policzki oblał rumieniec zawstydzenia. Jak tylko skończy zabije Igneela za tak małą edukację, w sumie nikt nie zabraniał mu się uczyć w wolnych chwilach w gildii. 

- Etto...no tak. - Wyjąkał spoglądając na zadane przez Heartfilię pytania.

- Powiedz jej prawdę. - Melodyjny głos Fumiki dotarł do niego. Stała tuż obok wyginając zaróżowione usta w delikatnym uśmiechu. Drobną dłoń przykłada do klatki piersiowej, a na samym końcu zamknęła oczy poszerzając gest radości wymalowany na dziecięcej twarzy. - Może i jesteś egoistą, ale twoje uczucia są silniejsze niż myślisz. Pokaż, że wciąż ją kochasz, Natsu.

Nie wiedział, czy to przez jego emocje serce zadrżało, czy przez słowa Fumiki. To było najśmieszniejsze w całej ich historii. Dzielili serce, uczucia, przeszłość - zaczął się gubić, a jednak lubił to. On był martwy, czy ona? Może tak naprawdę oboje nie żyli? Nie obchodziło go to, póki może być przy Lucy. 

Bez żadnego wahania zaczął spisywać słowa.

*  *  *

Nie chcę rozmawiać o tym jak się czuję, czy wszystko dobrze, czy zdrowieje. Nigdy nie pisałem listu, więc to mój pierwszy raz. Mam nadzieję, że robię to dobrze. Coś między nami potoczyło się w nieodpowiednią stronę, coś z czym nie mogliśmy wygrać. Jednakże znalazłem odpowiedź na nasze kłótnie, a przynajmniej złość kierowaną z mojej strony. Jesteś winna, Lucy. Przy Tobie nie potrafię kłamać, grać innej osoby, pozwolić sobie zniknąć. Dlaczego? Odpowiedz mi na to pytanie. Nie wiem czy darzę Cię zaufaniem, troską, miłością. Wszystkie z tych uczuć są mi obce. Coś we mnie zmieniłaś, odkąd się poznaliśmy. Nie wtedy w Magnolii, a cztery lata temu. Nigdy nie potrafiłem wyznać Ci tego w twarz, więc spróbuję to napisać. Wówczas byłem w trakcie misji i dwa dni po naszym spotkaniu trafiłem w ręce wrogów. Do teraz pamiętam każdy cios, cięcie nożem, krzyk, ból. Wiesz co ratowało mnie przed błaganiem o śmierć? Ty. Nie mogłem o Tobie zapomnieć, magia jaką emanowałaś była czysta, ciepła i przyjazna, a mimo wszystko nosiłaś w sobie ból przeszłości. Fumiki nie żyje żyjąc, zaś ja żyję będąc martwym. Skomplikowane, prawda? Mam jej serce, moje nie istnieje od tamtego momentu. Wypowiedziałem pewne życzenie, z którym wiązała się moja śmierć. Nie spełniło się i nigdy nie spełni. To było coś czego pragnąłem ja, lecz nie chciała Fumiki. I tu magia się neutralizuje. Chciałem żebyś się uśmiechnęła, ponieważ odkąd sięgam pamięcią, wciąż przyprawiam cię o łzy. Co robię nie tak? Spotkałem tutaj Igneela i powiedział do mnie ciekawe słowa, które nie zgadzają się z tym, czego od zawsze mnie uczył. "Nie zawsze trzeba wygrywać, twoja siła to uczucia, dlatego nie próbuj się ich wyzbyć". Śmieszne, kiedy ktoś kto przez tyle lat nie chciał wyznać ci prawdy, o tym że jest twoim ojcem, teraz Cię poucza. Ten świat to ciągła walka o nasze istnieje, a fakt iż wciąż jesteśmy świadczy o czymś ważnym. Płaczemy, śmiejemy się, walczymy, godzimy, umieramy, żyjemy. Wciąż nie rozumiem tego świata, dlatego mnie przeraża. Życie nad którym nie mam kontroli, nie wiem kto co zrobi, nie potrafię niczego przewidzieć. To nieprzewidywalny świat, dlatego chcę z nim walczyć. Pamiętasz jak wspominałaś bajkę o smoku i księżniczce? Piszmy dalej nasz rozdział, tak aby ta opowieść była jak najciekawsza. Ten list tak naprawdę miał być krótki, bo chciałem powiedzieć ci tylko jedno. Przepraszam.

Mimowolnie na jej usta wpłynął ciepły uśmiech rozświetlający wybladłe dotąd lico. Czekoladowe tęczówki przybrały cieplejszą barwę, a policzki zarumieniły się słodko. Przycisnęła kartkę do serca, spoglądając na nocne niebo. Gwiazdy mieniły się na granatowym morzu, po którym płynęły prawie szare chmury. Jednakże najpiękniejszy był płaczący księżyc, którego piękna nikt nie dostrzega. 
Wśród ciszy dosłyszała magiczne słowa wypowiadane na pożegnanie. Były ciepłe jak jego imię, i wcale nie pieczętowały końca ich wspólnej przygody.

Smok zakochał się w księżniczce.

Yay ~ Natsu takiej weny dostała, że aż rozdział dodała. Ale mi się rymło. Hue hue. Ten dobry humor dziwnie na mnie wpływa. Cóż końcówkę chyba zje...zrąbałam, ale przeżyjemy. Trzeba myśleć nad kolejnym xD